VV02 Omslag 600
Juni 2020

Echte vluchtelingen

Column Dirk Follet

VV08 Dirk Follet

We hadden het allemaal goed voor mekaar. Eind januari werd ik vader van een prachtige baby in een privékliniek in Kiev. We zouden dan 2 maanden thuis gewoon worden aan het ouderschap en daarna zouden we met de auto, de baby en onze honden naar onze familie rijden en onze kerel trots aan iedereen laten zien. Het liep een klein beetje anders.

Omdat we allebei thuis waren, konden we goed volgen hoe het Coronavirus langzaam dichterbij kwam. We hadden ons ook goed misrekend aan de starre administratie, dus tegen de tijd dat onze zoon ergens geregistreerd was gingen de grenzen in Europa dicht. We bleken ineens opgesloten in Oekraïne. Terwijl ik op de ambassade nog wat papierwerk probeerde te regelen, hoorde ik dat er de volgende ochtend een vlucht naar Brussel was. Thuis besloten we na kort overleg dat het verstandig was om terug te keren. In Brussel konden we dan verder zien wat we zouden doen.

En zo stonden we dan een halve dag later met een baby, twee honden en een paar valiezen op de stoep bij mijn vader. We hadden natuurlijk niet goed nagedacht wat we nodig hadden. Het was slecht weer, het huis van mijn vader was koud en hij had een paar dagen eerder een ongeval met zijn fiets gehad. Vluchteling zijn voelde nèt echt. 3 weken later konden we met een geleende auto naar ons huis in Slovenië. Het was een bijzondere ervaring. Wetend dat jullie allemaal thuis moesten zitten, konden wij zonder problemen Europa doorkruisen en de Alpen oversteken. Het weer was prachtig, er stond geen enkele file, de grenzen konden we (met de juiste papieren) vlot passeren. Iedereen was vriendelijk en behulpzaam.

Je zou kunnen zeggen dat al dit ongemak vermeden had kunnen worden als iedereen – wereldwijd – zich aan de juiste normen hadden gehouden. Zo gaat het ook in onze sector: de kennis die we over de jaren opdoen leggen we vast in beleid of normen, en daar horen we ons aan te houden.
Je zou ook kunnen denken dat het feit dat we allemaal opgesloten het einde van de pandemie moeten afwachten, het slechtste doet vermoeden voor onze samenleving. Zijn we niet ook allemaal een beetje gepolariseerd over dit of dat, en hebben we niet een kort lontje? Ook in ons werk willen we ons wel eens verschuilen achter juridische argumenten, dat iets niet ons probleem is en dat het meerwerk terecht is.

Maar ik heb geleerd dat er altijd allerlei zaken zijn die kunnen gebeuren die we niet in een norm hadden kunnen vatten. Dat we altijd moeten kunnen improviseren. En sterker nog, dat onze samenlevingen daar eigenlijk erg goed in zijn. In de afgelopen maanden heb ik zoveel menselijkheid mogen ervaren dat ons streven voor de toekomst zou moeten zijn dat we meer vertrouwen in elkaar en onze flexibiliteit mogen hebben. Ook al geloven we in onze normen.

Dirk Follet bedenkt en realiseert gebouwen die de schijn hooghouden dat de wereld eenvoudig is.

Reageren?
Twitter @dirkfollet
vvplus@follet.nl