Loflied

En dan is er de werkelijkheid waar we plezier aan beleven. Van het kleine werk, een keteltje vervangen in een mum van tijd, tot de grote dingen die we met een kraan inhijsen. Ja, kranen zijn leuk. We hebben gebouwen die altijd een beetje krom en scheef zijn en nooit hetzelfde als op tekening, waar we ter plaatse in de kou staan te prakkiseren over hoe we dit nu weer gaan oplossen. En oplossen, dat doen we elke keer weer. Linksom of rechtsom.

Maar te midden van al die emoties is er één ding in ons werk waar we nauwelijks over denken. En als we erover nadenken, dan is het vaak in negatieve zin. Terwijl het, wat je er ook van denkt, centraal is in alles wat we doen. We kunnen geen installatie bedenken zonder. Er wordt constant aan gerekend.  Nee, het zijn niet de mensen waar het allemaal om draait, niet de communicatiebus of ons Polytechnisch zakboekje en ook niet de onmisbare siliconenkit of verzinkt staal. Het is de noeste werker van de werktuigbouw, onvermoeibaar en betrouwbaar. Het is de hoeksteen van onze samenleving: water.

Water wordt getemd, verwarmd, gekoeld, rondgepompt, berekend, geperst, verdampt en gecondenseerd. Het is bij voorkeur schoon, maar we zijn niet vies van vies water. Het past overal in en net zoals onze vindingrijkheid vindt het overal wel een oplossing. En we willen het altijd en overal onder controle houden.
Wat water betreft zijn we echte controlfreaks, op het ziekelijke af. Het ergste wat ons kan overkomen is ‘vrij’ water. Een plasje onder een installatie. Iets wat ongepland druipt, stroomt of zich verzamelt. Nee, daar houden we niet van.
Maar laten we positief eindigen: zonder al dat -water in al haar vormen zijn we niks.